Hoe overleef ik een lange autorit met mijn kind met autisme?

Met de auto op reis gaan is voor vele gezinnen met jonge kinderen een groot avontuur. Roxane deelt hieronder haar tips als jongedame met autisme voor ouders die met hun kinderen met autisme op autoreis willen vertrekken.

Mijn persoonlijke ervaring als kind

Onduidelijkheden vindt niemand fijn, maar zeker iemand met autisme niet. Ik kon het dan ook nooit verdragen als iemand een onduidelijk antwoord gaf op een vraag die ik stelde. Tijdens een lange autorit waren die vragen dan vaak: “Hoe ver is het nog?”, of “Wanneer gaan we er zijn?” Dan kreeg ik bijna altijd als antwoord dat we er bijna waren of dat het nog ‘even rijden’ was. Ja, dat hielp me dus niks vooruit natuurlijk. Zelfs al moesten we nog 10 uur rijden, ik had liever dat te horen dan dat ik in het ongewisse bleef. Trouwens, vage antwoorden zijn nooit fijn: ‘straks’, ‘later’, ‘bijna’… Ik hoor die woorden nog steeds niet graag, haha.

Wat me nog zou geholpen hebben, is duidelijkheid rond wanneer we precies zouden stoppen voor een pauze of toiletbezoek. Bijvoorbeeld: om de drie uur eens stoppen, tenzij er iemand heel dringend naar het toilet moet natuurlijk. 

Daarnaast heb ik het geluk dat ik vrij makkelijk in slaap kan vallen in de auto. Als dat voor jouw kind niet het geval is, zou ik zoeken naar iets wat hij/zij rustig maakt. Dat kan luisteren naar muziek zijn of – als je kind niet wagenziek wordt zoals ik vroeger – een boek lezen of een gezelschapsspelletje spelen met broer/zus of even op de tablet als dat mag of tekenen… Je kan ook eventueel al samen beginnen dagdromen over de bestemming waar je naartoe rijdt, wat jullie daar gaan doen etc. Zo heeft je kind iets concreet om naar uit te kijken én bereid je het al wat voor op wat gaat komen, geef je duidelijkheid enz.

Ook raad ik aan om voor je op reis/uitstap vertrekt niet te veel te plannen zodat je kind met ASS goed uitgerust kan beginnen aan zoiets uitdagend.

Wat ik ook wel fijn vond, was al een deel van de autorit ‘s nachts te maken, zo hadden we al een groot stuk gereden zonder dat ik er me van bewust was. Echter, dat moet je als bestuurder natuurlijk wel zien zitten. Bovendien nam ik ook mijn hoofdkussen van thuis mee, een dekentje en evt een knuffel, zo was het ook een beetje gezellig in de wagen.

Ik hoop dat jullie iets hebben aan deze tips en mijn eigen ervaring als kind (ook al wist ik toen nog niet dat ik autisme had, ik besef nu wel wat helpend was en wat totaal niet).

Groetjes,

Roxane

Over Roxane

Ik ben Roxane, 23 jaar en ik heb een passie voor schrijven, reizen, films/series, boeken en watersporten. Sinds mijn zeventiende heb ik de diagnose autismespectrumstoornis. Ik zal hier blogberichten delen over mijn ervaringen in de recreatieve en toeristische sector als persoon met autisme. Hopelijk vinden jullie het een beetje interessant! Je kan mijn avonturen van dichtbij volgens op mijn Instagram @roxanebauwens.