Verhuizen met autisme – Een ervaringsverhaal

Even schetsen wie we zijn. Wij hebben twee kindjes, Nyo 6 jaar en Mano 3 jaar.

Nyo heeft autisme en dit weten we nu al ongeveer 3 jaar. In die tijd is er veel veranderd in ons gezin. Ik ben thuisblijfmama geworden omdat de zorg voor Nyo te zwaar werd. We zijn ons gaan verdiepen in het autisme en ondertussen heb ik hierover ook al een boek geschreven samen met het Raster.

AnderSS gaat over ons gezin, de zoektocht voor de diagnose, de zoektocht na de diagnose, de vele veranderingen…Ik geef ook voordrachten aan jeugdbewegingen omdat ik wil dat er meer aandacht aan gegeven kan worden en dat de maatschappij anders kan omgaan met mensen met autisme.

De stukjes dat ik nu schrijf gaan over een nieuwe grote verandering in ons leven. Een beslissing dat we hebben genomen om het voor onze zoon en ons gezin leefbaarder te maken en rustiger te maken. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben.

De laatste maand voor de grote vakantie gaat in. Nyo begint het lastig te krijgen. Er zijn dagen dat ik hem al moet thuis houden van school en Nyo gaat al maar halve dagen naar het type 9 onderwijs omdat hij tegen de middag al heel moe is.

Op het einde van de maand krijgen we de sleutels van onze nieuwe woning waar het veel rustiger vertoeven is dan hier. Hij weet dit en wil dan ook dat het zo vlug mogelijk het einde van de maand is.

De driftbuien volgen elkaar meer en meer op en er zijn dagen dat 1 driftbui bijna 1u duurt. En dit meerdere keren op een dag. Ik zit echt op sommige momenten met mijn handen in het haar en weet soms niet meer wat ik moet doen. Maar ik moet voorruit en elke morgen begin ik met een fris hoofd aan een nieuwe dag.

Er zijn dagen dat Nyo zijn ogen open doet en dan al begint te wenen en te jammeren. Dat zijn lange dagen, want ik weet dat dit het begin is van het opbouwen naar een eerste crisis.

Het einde van het schooljaar nadert en het begint moeilijker en moeilijker te worden om hem naar school te krijgen. Hij roept het uit en zegt “je weet niet hoe het in mijn hoofd is, hoe het voelt voor mij.” Een kind van 6 jaar dat zoiets zegt…dat gaat door merg en been bij een mama.

Het is steeds onderhandelen en zoeken hoe ver ik nog kan gaan met hem om hem niet volledig te laten crashen. Want als dat gebeurd dan is hij echt een maand out. Dan lukt het hem echt niet meer.

De laatste week kan hij nog drie dagen gaan en de juf geeft aan dat hij zelfs al om 9u ’s morgens overprikkeld is en dan moet zijn halve schooldag nog beginnen. ’s Middags begint de crisis al aan de de auto nog voor we vertrekken naar huis. De warmte speelt een rol, de laatste weken school, het nieuwe huis dat eraan komt, hij start in september in het eerste leerjaar,…er zijn dus genoeg dingen voor hem om zich zorgen over te maken waardoor de crisissen opnieuw veel meer op de voorgrond treden.

27 juni, het is zover… De aktes worden getekend en we krijgen de sleutels. In het weekend gaan de kindjes voor het eerst mee kijken. Ze zijn super enthousiast en Nyo ziet het volledig zitten. We merken onmiddellijk dat hij daar rustiger is. Het is er groener, rustiger, meer zuurstof…voor ons ook een verademing.  We zien dat we een juiste beslissing genomen hebben. Hierover hebben we toch lang nagedacht, want je trekt hem weg uit zijn vertrouwde omgeving. We zijn wel in de omgeving van de school gebleven omdat we wilden dat hij daar bleef gaan dus we hebben ook lang moeten zoeken eer we iets gevonden hadden dat aan alle eisen voldeed.

2 juli moeten we bij de kinderpsychiater zijn. Ik leg uit dat de laatste maanden, en dan zeker de laatste weken, zeer moeilijk zijn geweest, maar we nu merken dat hij zich goed voelt in de nieuwe omgeving en het nieuwe huis. Ze waarschuwt ons dat er waarschijnlijk nog wel een hele moeilijke periode staat aan te komen, want hij zal het toch moeilijk hebben met de verhuis. Ook al zien we dat nu misschien nog niet. Dat kan zich later beginnen uiten.

We weten nu al drie jaar dat Nyo autisme heeft en toch ben ik soms nog te naïef om te denken dat het deze keer toch niet zo erg zal zijn. Ik had een zeer moeilijke periode verwacht vanaf het moment dat we sleutels kregen en in het nieuwe huis begonnen te schilderen en al wat dozen begonnen te verhuizen. Maar de eerste dagen gingen zeer goed, hij weende eerder ’s avonds omdat we terug naar ons huidige huis moesten om daar te gaan slapen. Dus ik hoopte echt dat het deze keer toch een beetje gemakkelijker ging zijn dan eerst gedacht.

Na een paar dagen begonnen de eerste barsten te komen en liep het al wat stroever. We konden weinig doorwerken omdat hij veel aandacht vroeg. Hij begon het moeilijk te krijgen omdat we steeds heen en weer moesten rijden en niet gewoon in ons nieuwe huis konden blijven. Wat wij ook begrepen, want voor ons was dit zelfs heel vermoeiend en zwaar. We moesten doorzetten en doorwerken omdat we op 13 juli gingen verhuizen. Een kind van 6 jaar kan dit moeilijk begrijpen en al zeker een kind met autisme. Zij kunnen zich daar al helemaal niet in inleven en zich voorstellen hoe het erna gaat zijn en dat dit maar een fase is.

De crisissen begonnen opnieuw en Mano, de broer van Nyo, kreeg schrik omdat het soms zo hevig was. Ze begonnen opnieuw langer en langer te duren en gaan samen met zichzelf slaan, ons willen pijn doen, op de ramen slaan, stampen…op die momenten krijgen we totaal geen contact meer met hem en blijf ik gewoon bij hem om te zorgen dat hij zichzelf of iemands anders geen pijn doet. Eens ik opnieuw contact met hem kan krijgen probeer ik hem te kalmeren en eens ik zie dat hij begint te wenen dan kan ik hem vastpakken en dan kan het rustig krijgen starten.

De driftbuien vragen enorm veel van hem en hij geeft aan dat hij echt moe was. Dus er moet actie ondernomen worden.

Mijn mama is hun de tweede week komen halen om een aantal dagen bij hun te blijven zodat de kindjes even op adem konden komen en wij ook…want dat is ook heel erg nodig. Wij als ouder hebben ook de ademruimte nodig om terug tot rust te kunnen komen zonder alles er rond te hebben. En dat mag, dat moet! Alleen zo kunnen we er opnieuw tegenaan gaan en een betere ouder zijn voor onze kinderen en zo kunnen we het autisme binnen het gezin ook beter dragen.

Benieuwd hoe dit verhaal verder gaat? Hier kan je het tweede deel lezen! Zijn jullie zelf reeds verhuist (deels) omwille van de noden van een persoon met autisme? Hoe heb je dit gecommuniceerd naar je kind? Laat het zeker weten in de comments!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten

Filter bestemmingen:

Locatie
Locatie
Type
Type
Aanwezige hulpmiddelen
Aanwezige hulpmiddelen
Land
Land