Met ResetT op zoek naar mezelf!

Ik ben Lotte, momenteel 23 en half jaar oud. Ik weet het nog goed, de dag voor mijn twintigste verjaardag kreeg ik de diagnose ASS. Het was een godsgeschenk en tegelijkertijd voelde het alsof ik mezelf niet meer kende. Artsen vroegen me hoe ik het al die jaren heb kunnen volhouden zonder die diagnose. Ik heb al die jaren een masker voorgehouden en nu weet ik dat ik anders ben. Het enige wat ik kon doen was mijn schouders ophalen en huilen.

Drie jaar en verschillende therapeuten en hulpverleners later kon ik nog steeds niet aanvaarden dat ik een jongvolwassen vrouw ben met een ‘bijsluiter’. Ik zat nog met zo veel vragen en was op zoek naar minstens even veel antwoorden. Op een dag kwam ik op het internet de website van ResetT tegen. Na lang aarzelen, besloot ik toch contact op te nemen met de organisatie. Liesbet nodigde me uit voor een kennismakingsgesprek en voor ik het goed en wel besefte had ik me ingeschreven voor de reis naar het Atlasgebergte met als hoogtepunt het beklimmen van de Toubkal.

Vele twijfelmomenten, kleine en minder kleine crisissen, peptalks van vrienden en familie en telefoons met Liesbet later, was het eindelijk zover. Het was 20 juli 2019. Op weg naar de luchthaven met mama gingen er allerlei gedachten door mijn hoofd. Liefst van al wilde ik gewoon terug naar huis. Eens aangekomen in de luchthaven zag ik voor het eerst de andere deelnemers, vrijwilligsters en Liesbet. Op mijn vraag bleef mama bij mij tot het tijd was om afscheid te nemen. Om 6u kwam iemand van de luchthavenassistentie ons halen om naar de gate te gaan. Ik nam afscheid en wandelde met de groep steeds verder weg. Ik had tranen in mijn ogen en een krop in mijn keel, terwijl ik dacht: “Doe ik hier wel goed aan?”

Bijna de hele heenreis sliep ik, of deed ik toch alsof om me nog wat meer tijd te geven om te wennen. De eerste dag was nog rustig. Van zodra we aankwamen in de guesthouse kregen we thee en zoute popcorn voorgeschoteld. Vervolgens maakten we een korte wandeling. Ik voelde me nog niet echt op mijn gemak en wachtte vooral af. Na de wandeling ging ik een sigaretje roken en kijken naar het uitzicht. Ik bleef twijfelen en was bang dat ik tijdens de reis mijn masker niet zou kunnen afzetten. Om 20u30 was het etenstijd, nadien gingen de meesten van de groep slapen. Ik bleef buiten nog naar de sterren staren en zei tegen mezelf dat alles wel zou goedkomen.

Elke ochtend mochten we aan het ontbijt een kaartje trekken. Zo trok ik onder andere “Ook al is het moeilijk; ik kan het aan.”, “Ik vertrouw erop dat …” en “Ik ben tevreden.” Tijdens de dagtocht tussen de babbels en het gelach door, was er nog meer dan genoeg tijd over om over dat kaartje na te denken. Nu ik erop terugkijk, verschiet ik ervan hoeveel dat telkens met me deed en hoeveel ik geleerd heb. Elke dag zaten we samen om de kaartjes te bespreken. Op deze manier kreeg ik meer inzicht in mezelf en anderen. De gesprekken die op gang kwamen door deze kaartjes waren vaak diep en emotioneel.

Elke dag werden we om 6u20 gewekt, ontbeten we om 7u15 en starten we met wandelen om 8u. De muildieren brachten elke dag onze grote bagage naar de volgende guesthouse, dat was toch al een last van om en bij de 15 kg minder. De uitzichten waren elke dag weer adembenemend! Tijdens de wandelingen heb ik de andere deelnemers beter leren kennen. Het voelde goed om met mensen op vakantie te gaan die je begrijpen zonder veel te moeten uitleggen en tegelijkertijd liepen we vaak tegen dezelfde dingen aan. Dat schept een band, geloof me maar!

Aan het begin van de reis vond ik een steen van ongeveer 9 kg. Ik besloot om hem mee te nemen tot aan de top van de Toubkal, met als doel hem daar van de berg te gooien. Op reis kreeg ik de vraag: “Waarom zo’n zware steen?” Mijn antwoord was simpel: “Ik heb veel lasten en deze wegen vaak zwaar door.” Door deze steen mee te nemen zou er echt een last van mijn schouders vallen. Vijf dagen lang heb ik mijn steen met mij meegedragen en nagedacht over wat ik na de reis anders zou willen doen, over wie ik niet meer wil zijn, maar vooral over wie ik WEL wil zijn.

Ieder van ons keek enorm uit naar de beklimming van de Toubkal. De avond voor we zouden beginnen aan onze laatste klim, begon het hevig te onweren. De eettent liep onder water en dus moesten we in de refuge gaan schuilen. Daar aten we verder, maar voor mij was daar veel te veel lawaai. Zelfs met oordoppen en een sjaal die strak om mijn middel was gebonden kon ik mezelf niet kalmeren. Ik ging buiten eten en Liesbet vergezelde me.

De plannen van morgen dreigden letterlijk in het water te vallen. Ik had het daar heel moeilijk mee. Ik ben beginnen huilen. “Ik moest en zou de top van de Toubkal halen, anders is heel deze reis voor niks geweest”, dacht ik toen. De top halen was in mijn ogen mijn laatste kans om mijn diagnose te aanvaarden en mezelf weer graag te kunnen zien.

Het onweer trok verder. Een van de gidsen vertelde me dat we de volgende dag naar de top zouden kunnen gaan. Dat stelde me echt gerust! ’s Avonds laat vroeg ik Liesbet nog om hulp om me te helpen met mijn brief aan mijn steen. Rond middernacht ging ik slapen.

Om 3u was het zover! We werden gewekt en om kwart na vier ’s ochtends vertrokken we richting de top. Aangezien het nog donker was, droegen we allemaal een koplamp. Ongeveer vier uur en duizend hoogtemeters later hebben we dan toch de top bereikt. Dat op zich was al emotioneel en overweldigend! Het grote moment brak aan, we mochten onze steen weggooien. Tot op de allerlaatste minuut heb ik getwijfeld of ik er klaar voor was. Ik las mijn brief nog een keer terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Ik stond op het punt om onder meer mijn masker weg te gooien, mijn buffer en dat zou me kwetsbaar maken. Liefst van al wilde ik de steen terug mee naar beneden te nemen, maar dankzij de steun die ik kreeg van de anderen gooide ik hem uiteindelijk naar beneden. Het was een zwaar moment, zwaarder dan dat ik gedacht had. Het voelde echt alsof ik afscheid genomen had van wie ik was en nu met mijn nieuwe ik verder moest.

Vervolgens daalden we af tot aan de guesthouse waar we het laatste geslapen hadden. Er werd weer onweer voorspeld, dus wandelden we liever verder zodat we droog zouden liggen. De dag nadien maakten we nog een korte wandeling en vervolgens gingen we met de taxi naar Marrakesh. ’s Avonds zijn we met zijn allen op restaurant geweest. Ik ben met enkele anderen nog iets gaan drinken voordat we terug naar het hotel gingen.

Het was 5u30 toen ik opstond. Dit was het dan, onze laatste ochtend. Wat voelde dat raar! Eens aangekomen in de luchthaven, bleek onze vlucht vertraging te hebben. Ergens was ik blij met dat nieuws, zo duurde onze reis toch nog wat langer.

Meer dan 100 km en 7000 hoogtemeters later, zit de reis erop. Ik had nooit gedacht dat de combinatie van het fysieke en het mentale zoveel zou kunnen teweegbrengen. Nu ik aan de fantastische week terugdenk, voel ik elke keer weer die last van mijn schouders vallen. Verder ben ik dankbaar voor de unieke ervaring, maar wat mij nog het meest zal bijblijven zijn de mensen die ik ontmoet heb. Ik heb nog nooit anderen ontmoet die zo eerlijk zijn en zoveel ambitie, doorzettingsvermogen en warmte hebben. Ik geloof oprecht dat deze week het begin was van nieuwe vriendschappen en het begin van een nieuwe ik.

Alles wat ik dankzij deze reis op een week geleerd heb, had me anders nog enkele jaren therapie gekost. Ik kan nu in de spiegel kijken en mijn nieuwe ik graag zien. Moest ik met wat ik nu weet terugspoelen naar 20 juli, zou ik zonder twijfel vertrekken naar Marokko. Ik kan dit alleen maar aanraden aan anderen!

Dankjewel Liesbet, Saana, Hilde, Eliane, Franne, Michiel, Nicolas en Bram!
Dankjewel ResetT!